یکی از ظهر های باهار سال ۹۷ است...

هنگامی که اردیبهشت گرم تر و گرم تر می شود 

من !

دختری در آستانه ی ۲۰ سالگی!

که رد نگاهش

 میان نعنا خشک کردن های مادر و جای خالی پدر در نوسان است.

هشیارترینم

آگاه ترینم 

لبریز از افسوس و حسرت

و 

درد !

-سردرگم پناهی برای گریستن-

و حال خوبی که جمع تمام این پریشانی ست .

پ.ن: باید بگم تو خطه ی ما ، گیلان کلمه ی 'بهار '  به صورت " باهار" تلفظ میشه .البته میگن آذری هام استفاده میکنن. و اینکه این باهار گفتن رو من از شاملو یاد گرفتم و نمیتونم از کدوم خطه این کلمه رو با خودش داشت و اینکه اشتباه هم نیست گفتنش :))